De cirkel is weer rond. Ik zit weer op het vliegveld in Istanbul te wachten op de connecting vlucht naar Kabul. Beetje moe en dan natuurlijk een beetje melancholisch. Wat laat je achter ?
Natuurlijk mijn 'thuisfront' maar ook een heel mooi plekje waar ik heel gelukkig ben.

Vanmorgen zaten er sneeuw kristallen aangevroren aan een spinrag.
En het licht is zo mooi als het flink vriest.

En de sneeuw en rijp in de bomen heeft wel iets weg van vuurwerk !

Ja dat mis ik wel heel erg.

Een buitenlandse missie is erg mooi maar je laat er ook heel veel voor achter.

Nu heb ik gehoord dat het in Kaboel ook heel erg heeft gesneeuwd en dat bijvoorbeeld een paar dagen alleen 'essential moves' waren toegestaan in verband met de conditie van de wegen. Mijn vriend Jacques had de grootste moeite om geëvacueerd te worden uit F-bad en ik weet nog echt niet wanneer ik weer naar Kunduz kan vliegen.

De kans is dus groot dat ik dromerig naar buiten kan kijken in Kabul en tot de conclusie kan komen dat ook Kabul heel mooi is als het het wit is van de sneeuw.