Achter de poort

Het wordt steeds moeilijker om niet in te gaan op huidige situatie in Afghanistan in het algemeen en die van Kunduz in het bijzonder .....
Het laatste wat ik wil is natuurlijk om met een berichtje, ongewild, informatie te geven waarvan kwaadwillende mensen hier gebruik zouden kunnen maken. Dus geen foto van in het PRT.
Zelf zit ik echt wel veilig "achter de poort" maar daarvoor zijn we, ben ik, natuurlijk  niet naar Afghanistan gekomen. Dan kan ik beter thuis zijn, bij mijn paarden, bij mijn vrienden, bij mijn trouwe en steeds ondersteunende thuisfront.
Frustratie groeit dus. Ik wil weer naar buiten, naar mijn Afghaanse collega's. Misschien wel juist nu ! Want die zitten nu met een enorme druk. Er is natuurlijk de nasleep van de gebeurtenissen, zorg voor hun eigen personeel waaronder ook gewonden zijn, onderzoek draaien, maatregelen nemen ter voorkoming van vervolg. Dus zou je zeggen dat ik juist nu als adviseur goed zou kunnen bijspringen. Maar er is natuurlijk ook de veiligheid waar we aan moeten denken. Onze eigen veiligheid en de zorg die Head of Mission daarvoor heeft, de zorgen voor ons van onze eigen overheid in Nederland. Maar ook de zorg die onze 'gastheer' heeft voor onze veiligheid. Kan ik van de Afghaanse collega, juist nu hij zijn personeel zo nodig heeft, verlangen dat hij extra zorgt voor mijn veiligheid als ik hem op zijn HoofdBureau bij sta ? Ben ik dan meer last voor hem dan hulp ?

Hoe dan ook, we staan te popelen onze taken weer op te nemen. Ik wil de bevolking weer ontmoeten. We hadden van die leuke contacten. Maar het zou wel weer eens lang kunnen duren voor we dit vertrouwen weer hebben terug gewonnen.

Deze foto wilde ik niet eerder gebruiken. De kids zijn natuurlijk fantastisch maar de achtergrond is grimmig.
EUPOL gaat nooit samen met de militairen op pad, we hebben onze eigen, separate taken en komen niet op plaatsen waar zulk materieel nodig is voor onze veiligheid. We zijn burger politie.
Maar vorige week kwamen elkaar (EUPOL en de militairen) spontaan tegen bij een politie bureau. Toch geeft dat nu misschien de situatie wel heel getrouw weer. Het zijn drie kanten van de zelfde zaak. Civiele bevolking, onze hulp aan de burger politie en de militaire aanwezigheid. Deze kinderen kennen de wereld eigenlijk niet anders en kijken niet eens meer naar de enorme pantserwagens.
Ik wel. Ik zou zo graag willen dat die grote pantserwagens niet meer nodig zijn.