Time flies, you don't

Als civiele politie mensen weten wij dat onze groene collega's ons, als we er niet bij zijn, ook wel aanduiden met NuKuBu*. Ze bedoelen er niets mee hoor. Het is gewoon een van de zoveelste afkortingen.  Ze houden zoveel van ons dat we gebruik mogen maken van een groot aantal van hun faciliteiten. Zo gebruiken we de post dienst (NAPO) en de militaire geneeskundige verzorging hier op het kamp.
Een ander faciliteit waarvan wij gebruik mogen maken is het  Militaire Reisbureau: No Go Tours.

No Go Tours boekt zijn vluchten bij betrouwbare luchtvaartmaatschappijen zoals Ishallah Air en Maybe Airlines. Hun opwekkende slogan luidt: time flies, you don't

Maar vandaag was de eerste goede vliegdag sinds weken en een groot aantal vliegtuigen, groot en klein waagde een landing in Kunduz. Zelfs de NuKuBu kreeg vandaag een kans militair uit te vliegen. NuKuBu heeft namelijk een zeer lage prioriteit als het gaat om een stoel op een militaire vlucht.
Maar vandaag werd er een geslaagde 'airport run' gemaakt en een collega werd op de vlucht naar Kaboel gezet omdat hij EoM is (End of Mission) en een verlofganger werd opgehaald.

Nee, het is niet helemaal eerlijk wat ik zeg! De Flugtbucher hier op Kunduz PRT doet er alles aan om iedereen op tijd op weg te helpen maar door de ligging van Kunduz (omringt door bergen) en het klimaat zijn de weersomstandigheden er vaak de oorzaak van vluchten worden geannuleerd. Veiligheid gaat voor.

Vandaag dus veel vluchten vanaf ons eigen vliegveldje. Bravo dappere piloten !

* nukubu: nutteloze kut burger.

Proef ballonnetje

Regelmatig wordt er hier op het kamp een ballonnetje opgelaten. Een ballon met een weersatelliet om in hoger sferen te voelen wat het gaat worden.

Vandaag was ik ook een soort weerballon.

Ik had uitdrukkelijk toestemming verzocht om de stad in te gaan om een Afghaanse collega, wiens moeder vorige week na een ziekte was overleden, onze deelneming te betuigen. Onder stringente voorwaarden werd dat toegestaan.

De stad lag er vanmorgen bij zoals altijd. Rustig, druk en zonnig. De bevolking was aan het werk, boodschappen doen, onder weg naar overal en nergens. Kortom iedereen was bezig en had geen enkele belangstelling voor ons kleine konvooi. Als we vriendelijk zwaaiden werd er terug gezwaaid maar er was geen enkele indicatie van irritatie of agressie.

Ik heb het volste vertrouwen in de steun die we hier hebben als Nederlandse politie trainers bij de Afghaanse bevolking. Als ik dat vertrouwen niet had zou ik vragen terug te mogen gaan naar huis. Natuurlijk moet je attent blijven en niet naief zijn, maar de gewone Afghaan wil gewoon zijn kinderen in veiligheid groot kunnen brengen en zijn gezinnetje kunnen onderhouden. Daarvoor is stabiliteit en veiligheid nodig, veiligheid en vertrouwen in de toekomst (hun eigen toekomst).

Het weerballonnetje heeft de atmosfeer getest. Het wordt weer mooi weer, ook in Kunduz stad. En ik, het weerballonnetje voor vandaag, ben blij dat ik weer even in de stad ben geweest.

Achter de poort

Het wordt steeds moeilijker om niet in te gaan op huidige situatie in Afghanistan in het algemeen en die van Kunduz in het bijzonder .....
Het laatste wat ik wil is natuurlijk om met een berichtje, ongewild, informatie te geven waarvan kwaadwillende mensen hier gebruik zouden kunnen maken. Dus geen foto van in het PRT.
Zelf zit ik echt wel veilig "achter de poort" maar daarvoor zijn we, ben ik, natuurlijk  niet naar Afghanistan gekomen. Dan kan ik beter thuis zijn, bij mijn paarden, bij mijn vrienden, bij mijn trouwe en steeds ondersteunende thuisfront.
Frustratie groeit dus. Ik wil weer naar buiten, naar mijn Afghaanse collega's. Misschien wel juist nu ! Want die zitten nu met een enorme druk. Er is natuurlijk de nasleep van de gebeurtenissen, zorg voor hun eigen personeel waaronder ook gewonden zijn, onderzoek draaien, maatregelen nemen ter voorkoming van vervolg. Dus zou je zeggen dat ik juist nu als adviseur goed zou kunnen bijspringen. Maar er is natuurlijk ook de veiligheid waar we aan moeten denken. Onze eigen veiligheid en de zorg die Head of Mission daarvoor heeft, de zorgen voor ons van onze eigen overheid in Nederland. Maar ook de zorg die onze 'gastheer' heeft voor onze veiligheid. Kan ik van de Afghaanse collega, juist nu hij zijn personeel zo nodig heeft, verlangen dat hij extra zorgt voor mijn veiligheid als ik hem op zijn HoofdBureau bij sta ? Ben ik dan meer last voor hem dan hulp ?

Hoe dan ook, we staan te popelen onze taken weer op te nemen. Ik wil de bevolking weer ontmoeten. We hadden van die leuke contacten. Maar het zou wel weer eens lang kunnen duren voor we dit vertrouwen weer hebben terug gewonnen.

Deze foto wilde ik niet eerder gebruiken. De kids zijn natuurlijk fantastisch maar de achtergrond is grimmig.
EUPOL gaat nooit samen met de militairen op pad, we hebben onze eigen, separate taken en komen niet op plaatsen waar zulk materieel nodig is voor onze veiligheid. We zijn burger politie.
Maar vorige week kwamen elkaar (EUPOL en de militairen) spontaan tegen bij een politie bureau. Toch geeft dat nu misschien de situatie wel heel getrouw weer. Het zijn drie kanten van de zelfde zaak. Civiele bevolking, onze hulp aan de burger politie en de militaire aanwezigheid. Deze kinderen kennen de wereld eigenlijk niet anders en kijken niet eens meer naar de enorme pantserwagens.
Ik wel. Ik zou zo graag willen dat die grote pantserwagens niet meer nodig zijn.

Dameskleding

Nu ik iets geschreven heb over de herenkleding moet is natuurlijk ook iets zeggen over de dames.
Zoals we nu, door schade en schande, leren is Afghanistan een diep religieus, streng Islamitisch land. Hoewel Islam niet synoniem is aan gelijke rechten in alle opzichten voor mannen en vrouwen hebben sinds de negentiende eeuw Afghaanse heersers pogingen in het werk gesteld de beperkingen voor dames te versoepelen. Deze pogingen waren vaak niet succesvol en een aantal heersers kwam juist door sociale vernieuwings voorstellen in grote problemen. In de hoofdstad Kaboel werden vernieuwingen meestal wel geaccepteerd maar op het platteland was en is men veel behoudender.
Afghaanse koningen zoals Amanullah Khan (1919-1929) maar ook latere presidenten, zelfs van communistische huize, kwamen door het streven naar maatschappelijke hervormingen ten val.

Koning Amanullah en zijn vrouw in westerse kledij.

Afghanistan is nu meer bekend van de burqa dan van de mini rok. De burqa een lange soort van overjas, in een VN blauwe kleur, die het hele lichaam en zelfs het hoofd bedekt en over de gewone kleding wordt gedragen.

De burqa is niet nieuw in Afghanistan. In reisverslagen uit de tijd van de eerste Afghaans/Engelse oorlog (midden 19 eeuw) wordt de burqa al genoemd.

Vanaf de tijd van de burgeroorlog en Mujahideen regeringen (vanaf 1992) mochten dames alleen nog gesluierd in het openbaar verschijnen.Ten tijde van het taliban regime (1996-2001) mochten vrouwen alleen de straat op als zij zich in een burqa hadden gehuld.

In Kunduz zie je de meeste dames in burqa, in de hoofdstad Kaboel zie je ook veel dames zonder burqa (hoewel vrijwel alle dames een hoofddoek dragen.).

De Afghaanse dames zijn vaak heel charmant en kleurig gekleed maar zij delen dit alleen met hun directe omgeving/gezin.Soms zie je onder de burqa benen in jeans bewegen, soms benen in persische pofbroeken.

Durand line

Ik werd verrast door een FaceBook post van een Afghaanse collega over de Durand line.
Er werden emotionele standpunten in ingenomen. En het belang ontging me een beetje; die Durand line gaat toch ergens door de tribale gebieden aan de zuid/oost grens van Afghanistan en Pakistan ? Waarom maken de mensen zich er hier, in het noorden van Afghanistan, druk om ?

Toen ik naar de poster keek en de lijn van prikkeldraad volgde zag ik ineens dat de lijn het gebied op de kaart bijna in twee gelijke helften verdeelt. Omdat de omliggende landen op deze kaart niet zijn afgebeeld had ik moeite me te orienteren.

De Afghaanse collega dus maar om uitleg gevraagd ....
De Durand lijn werd, ruim honderd jaar geleden (1893), vastgelegd in een overeenkomst tussen de Amir van Afghanistan Abdur Rahman Khan en Brits Indie. De overeenkomst, een A4tje, verdeelde de invloed sferen van Brits Indie en Afghanistan. Maar was het ook bedoeld als internationale landsgrens? Volgens de Pashtun niet dus !
De Durand lijn loopt dwars door wat je etnisch kan definiëren als Pashtunistan. Dat is dus een groot probleem.

De kaart geeft aan hoe Afghanistan er uitzag ruim 100 jaar geleden. Een belangrijk element is dat Afghanistan hier toegang heeft tot de Arabische Zee.
Als de ambities van de Pashtun werkelijkheid zouden worden zou een bijkomend effect zijn dat Pakistan gehalveerd zou worden. Maar daar zit mijn Afghaanse vriend en collega niet zo mee. Op de eerste plaats is hij zelf Pashtun en op de tweede plaats vindt hij Pakistan maar niets. Waarom kon in 1947, door de partition van Brits India, wel een nieuw land worden gecreeerd zoals Pakistan en zou een vrij Pashtunistan niet mogelijk zijn? De Pashtun zijn ten slotte een volk zoals de Koerden of de Armeniers en hebben dus recht op een eigen land. De partition van Brits India was gebaseerd op een opdeling van het land op basis van religie, niet op basis van etniciteit.

Maar of de ambities van de Pashtun realistisch zijn ?
Er zijn meer kapers op de kust die een oogje hebben op min of meer het zelfde territorium. Er is een beweging voor een vrij Balochistan (een gebied dat delen van Iran, Afghanistan en Pakistan beslaat).

Reden genoeg voor Pakistan om nooit over de status van de Durand lijn te willen praten en alles in het werk te stellen om een 'Pakistan vriendelijke' regering in Afghanistan in het zadel te helpen en daar te houden.

Vliegveld Kunduz

Het vliegveld ligt er verlaten bij. Vandaag heel weinig activiteit. Ten eerste is het vrijdag, ten tweede laten we ons vandaag, om begrijpelijke redenen, maar niet te veel buiten de deur zien.
Het vliegveld ligt enkele honderden meters van onze PRT vandaag. Het is een cadeautje van de Russen.
Het luchthaven gebouwtje is een plaatje (alleen worden de ISAF collega's wat onrustig als je daar foto's maakt dus dat doen we maar niet). Het gebouwtje is van duidelijk Russische makelij en straalt een troosteloosheid uit die zelfs hier opmerkelijk is.
In de hal een winkeltje; Ali Basari genaamd in PRT kringen.

Maar het vliegveldje heeft ook een heel duistere rol gespeeld.
In november 2001 was Kunduz een van de laatste bolwerken van de Taliban. Krijgsheren als Daud Daud, Dostun en Atta rukten op naar Kunduz en omsingelden het stadje waarin duizenden Taliban en Al Qaida strijders gelegerd waren.
Naar goed Afghaans gebruik werd eerst, via de radio, onderhandeld over overgave. De Taliban wilde wel luisteren naar voorstellen maar de Al Qaida strijders, die al niet-Afghanen op weinig genade konden rekenen wilden strijden tot de dood.
Van de tijd die de onderhandelingen in beslag nam maakte Pakistan gebruik om (met instemming van de Amerikaanse regering) met nachtvluchten, op dit kleine vliegveld dat nog in handen van de Taliban was, een luchtbrug op te zetten en honderden - sommige zeggen duizenden - kopstukken van de Taliban, ISI de geheime dienst van Pakistan en waarschijnlijk ook van Al Qaida in veiligheid te brengen.
Deze geheime operatie wordt 'airlift of evil' genoemd. We zullen er wel nooit het fijne van te weten komen.
Daags na de airlift gaven de Taliban in Kunduz zich over.
Veel van de hier gevangengenomen Taliban waren enkele dagen later betrokken bij de opstand in het oude fort Qala-i-Jangi bij Mazar-i-Sharif dat als gevangenis werd gebruikt.
De krijgsheren beeindigden de opstand met een dagen lange slag waarbij vrijwel alle gevangen omkwamen. Dit incident bereikte de wereld pers en was overal op de TV te zien.
Een bizarre geschiedenis.

Kleren maken de man

Nee, ik ga niets zeggen over de ongelooflijke blunder in .... waar niet alleen alle Moslims, waar ook ter wereld, over aangedaan zijn maar waar ook onze veiligheid door wordt geschaad. Nee ik zeg er niets van.

Onze Afghaanse vrienden in het straat beeld !! Dat is veel leuker om iets over te vertellen.
Deel twee dus (en een beetje herhaling om te zien of ik het nog weet).

Onze vriend links heeft zijn Qadifa om zijn hoofd gewikkeld, hij draagt de dikke winter jas (de chapan) en peran (lange hemd) en de wijde broek(turban).
De man rechts heeft een wit kapje op (de kula) en hij heeft zijn "Afghaanse jas" of Patu omgeslagen. De Patu is een deken van ongeveer 240x125 cm en is in allerlei kwaliteiten te krijgen, van heel grof en goedkoop (7 euro) tot angora wol en heel duur. Westerse jassen zie e eigenlijk niet zoveel. Men draagt of de chapan of de patu.

Deze meneer verkoopt kino (sinaasappel). Om warm te blijven draagt hij een chapan. Hij heeft zijn qadifa om zijn lungi gewikkeld. De lungi is de tulband. De tulband wordt over een kapje gedraaid. Het is speciale stof, vaak wat glimmend met zijde of met goud of zilver draad en de stof is stevig/stijf. De lungi wordt meestal door oudere mannen gedragen (boven de 40 jaar). Deze man draagt ook een vest. In het Engels zouden we zeggen waistcoat, in Dari is dat waskat.

Hoe dan ook; we hopen dat het met een paar weken een beetje warmer wordt.
Het weer kan hier snel omslaan van erg koud naar erg warm.
De mensen in Kunduz zeggen; Kunduz is een land van winterjas en waaier.

Kleren maken de man

Het is steeds een feest om op straat te zijn. De meeste Afghanen dragen nog traditionele kledij. Toch is er al veel invloed vanuit Pakistan; zoveel Afghanen die aan het oorlogs geweld wilden ontsnappen namen de wijk naar Pakistan en namen natuurlijk daar gewoonten aan. Ook zie je een deel van de mannelijke bevolking westerse kleding dragen. Maar het merendeel is toch nog steeds, in onze ogen, exotisch gekleed.

Een heel bekend kleding stuk is natuurlijk de pakol. Deze muts is wereld beroemd geworden door de krijgsheer Achmad Shah Masood. Het is een wollen muts, van 100% schapen of kamelen wol en is universeel in gebruik in Afghanistan, Pakistan en tot in India (vooral Kashmir).

Ook de sjaal, hier qadifa, genoemd is overal aanwezig. Soms wordt die over het hoofd gedragen, soms rond de hals of over de schouders. De qadifa wordt zelfs soms gebruikt als pakpapier als je wat koopt in kraampjes.

Een ander heel bekend kledingstuk is natuurlijk de 'Karzai jas'.

Daar zijn er twee van, een zomer en een winter variant. De dikke variant heet chapan. De dunne, president Karzai altijd draagt, heet jelak. Deze jas wordt in Noord Afghanistan maar ook in Centraal Azië (Tajikistan, Uzbekistan etc) gedragen 

En de witte kapjes kennen we natuurlijk ook allemaal. Dat heet hier kula.

Police Sub Station 2

Helaas, de bovenverdieping van wijkbureau 2 was niet meer te redden.
Vandaag waren een paar mannen de trieste restanten van een van de mooiste kamers van het bureau aan het afbreken. In zo'n wijkbureau werken ongeveer 50 mannen. Maar anders dan in Nederland wonen zij er ook. Dus er zijn ook slaapvertrekken en facilitaire voorzieningen (ga ik nog een keer een foto van maken maar dan moet ik de collega's eerst beter kennen voor ik dat kan vragen).

Ik heb de teamchef een beetje geholpen met zijn contacten met het politie hoofdbureau en als dank voor mijn moeite vroeg hij mij te blijven voor de lunch met zijn mannen.
Deze bureaus zijn dus ook uitgerust met een echte personeels keuken. Een beetje zoals de catering op Nederlandse politiebureaus.
Trots liet hij mij zien waar ze bezig waren de lunch klaar te maken. De vuile vaat van gisteren stond er nog, de afwas was nog niet gedaan, maar er stond al een bakje met koud water klaar om alles keurig schoon te spoelen.

We hebben palau gegeten maar gemaakt volgens een iets bescheidener recept dan dat wat ik een weekje geleden op de blog heb gezet !

Gudiparan bazi

De kunst van het vliegeren! Vliegeren is hier geen jongens spelletje maar een kunstvorm waar jongens en volwassen mannen zich aan overgeven. Natuurlijk is het bekend geworden door het boek 'de vliegeraar' of 'kite runner' van Khaled Hosseini.
Als je in Nederland wat jongens bij elkaar ziet is er meestal een voetbal in de buurt. Als er hier jongens bij elkaar staan zie je vliegers; vliegers op straat, vliegers in de bomen, vliegers in hoogspannings leidingen, kortom overal. Kleine vliegers, papieren vliegers, vliegers van pastic zakken gemaakt.

Vlieger in Dari is gudiparan, nee zegt mijn language assistent het is kaghazparan! Nou weet ik het ook niet meer ...

Om echt een wedstrijd (in Dari: jang) te vliegeren heb je twee man nodig, een die de vlieger bestuurt en een die de haspel met het vliegtouw (de charkha) vasthoudt. Als de wedstrijd wordt verloren krijgt degene die de haspel vasthoudt altijd de schuld.

Bij echte (wed)strijden wordt het vliegertouw (tar) speciaal met gemalen glas geprepareerd.
De ene vliegeraar probeert het touw van de ander door te snijden en daarmee die vlieger uit de lucht te laten vallen. Hij is dan de winnaar en mag de gevallen vlieger houden. De kite runner was de jongen, meestal die de charkha vasthield, die snel de vlieger ging zoeken en terug bracht als trofee.

Vliegers zijn te koop in kleine winkeltjes of markt kraampjes.
Vliegeren is hier een heel serieuze aangelegenheid.

Winney the Pooh slaat weer toe !

Vandaag op weg naar huis kwamen we dit groepje kinderen met hun moeders tegen.
Kunduz is heel kinderrijk, daar hoef je dus enkele moeite voor te doen.
Kinderen zie je overal.

Ondanks de onverharde wegen zien de meeste kinderen er heel kleurrijk en goed verzorgd uit. Dat moet een hele klus zijn voor de moeders.

Een stukje verder op waren twee broertjes en hun zusje aan het spelen. Ik wilde dat kleine Afghaantje in zijn mooie payraan tumbaan (Afghaans voor salwar kameez) ook een beertje geven en wenkte hem naar me toe te komen maar hij vond zo'n grote vreemdeling toch wel eng.

Na goed naar me te hebben gekeken liep hij huilend weg.

Zijn broertje kwam er goed mee weg !
Hoe dan ook, twee Pooh Bears zijn bij de familie ingetrokken.

Never a dull moment

Als je er al aan twijfelde; als je in Kunduz bent is er elke dag wel iets te beleven.
Vandaag waren we met twee EUPOL auto's op pad in Kunduz stad.
Toen we langs een van de politie wijkbureaus reden zagen we de Afghaanse collega's vriendelijk naar ons zwaaien; wij zwaaiden terug.
Maar hun zwaaien was toch wel iets indringender dan gewoon vriendelijk. En ze gebaarden ons met de auto's hun voorterrein op te rijden.
Toen we dat gedaan hadden zagen we waarom ze onze aandacht vroegen.
Een deel van de voorgevel op de eerste etage van hun politie bureau bleek uit zijn verband te zijn gezakt.

Het gebeurde gisteravond en ze waren in paniek het gebouw uit gerend en stonden nu met z'n alle buiten. Ook de hele nacht hadden ze buiten doorgebracht.
Waarschijnlijk door de sneeuw, die nu gesmolten is, was het dak en de muur doorweekt geraakt. Er wordt hier namelijk nog steeds met leem gemetseld.

Op andere plaatsen in het gebouw zijn ook scheuren te zien. Potentieel staat het gebouw op instorten !

Nu past ons als Nederlanders enige bescheidenheid. Moesten we kort geleden niet een heel flatgebouw ontruimen en een deel van een winkelcentrum slopen omdat het op instorten stond !! En wij bouwen niet met leem.

Winney the Pooh emigreert

We weten allemaal dat Paddington Bear, afkomstig uit de Darkest Peru, een reislustige beer is.
Maar nu is ook Winney the Pooh op reis gegaan.

Als we foto's maken is het leuk om de kinderen iets te kunnen geven. Vaak geven we een fles water, soms vragen de kinderen om 'dollar, dollar'. Natuurlijk is het laatste wat we willen dat we de kinderen aan leren om te 'bedelen' zoals we dat vaak zien in andere landen.
Daarom heb ik van huis een aantal Pooh Bears (en een verdwaalde Eeyore) meegenomen.

Die ene Eeyore hou ik nog even voor mezelf, ezels zijn ze hier wel aangewend - en ik weet niet of de kinderen oude humeurige knuffel ezels wel leuk vinden. Ik wil natuurlijk dat onze knuffels een goed tehuis krijgen. Een beer is natuurlijk wel iets anders.

In mijn camera tas heb ik een paar Pooh Bears gestopt.
Gisteren heb ik de eerste twee Pooh's een nieuw thuis kunnen geven. Het is natuurlijk wel de vraag of de kinderen hier in Afghanistan iets weten van Pooh Bear, maar het is een innemende persoonlijkheid en dat was al af te lezen van de gezichten.

Jong geleerd, oud gedaan

Hier aan de noord grens van Afghanistan zitten we echt in 'paarden land'.
De buzkashi is de nationale sport van Afghanistan. Vlak bij onze PRT is een buzkashi speelveld en vanmorgen toen ik op weg was naar Police Head Quarters kwamen we een groepje kinderen tegen op twee jonge ezeltjes. Paard rijden zit ze in het bloed. Zoals de kinderen in Europa dromen van een loopbaan in het voetbal zo dromen ze hier van een carrière als chapandaz, of te wel meester buzkashi ruiter.

De chapandaz is als een soort beroeps jockey en wordt ingehuurd door rijke eigenaren die niet zelf hun paarden uitbrengen in de buzkashi. Een goede chapandaz heeft de paarden voor het uitzoeken want een paard dat goed presteert in de buzkashi geeft de eigenaar veel aanzien.
De chapandaz, zowel als het paard, wordt als atleet beschouwd en moet veel conditietraining doen.

Even verder op, op de zelfde weg, kwamen we drie ruiters tegen.

Voor Afghaanse begrippen waren het grote, stevige paarden. En ja wel hoor; ze vertelden dat ze met de paarden op weg voor de training. Er was een ongezadeld paard bij dat mij direct werd aangeboden voor een ritje (toch maar afgeslagen - moest naar mijn werk), maar een volgende keer .....
In deze periode van het jaar is deze sport heel populair en naar mate het voorjaar vordert neemt het aantal wedstrijden toe tot het werk op het land alle aandacht op eist en de buzkashi tot het volgende seizoen wordt opgeschort.

Bevrijdings dag

Vandaag is het bevrijdings dag in Afghanistan. Er wordt herdacht dat de Russen op 15 februari 1989 definitief het Afghaans grondgebied verlieten. Hoe je ook over de Russische bezetting van Afghanistan denken mag, op mij maakt het indruk dat de commandant van het Russische 40ste leger, generaal Boris Vsevolodovich GROMOV, letterlijk als laatste rus het land verliet. Hij wandelde over de vrienschap brug (foto Conrad Blything) tussen Afghanistan en Uzbekistan over de rivier de Amu-Daria het land uit.

Dat vind ik toch wel getuigen van moed en een gevoel voor symboliek.

Dat 40ste leger had natuurlijk zijn hoofdkwartier in Kabul. En dat hoofdkwartier wordt veelvuldig door EUPOL collega's bezocht. Wij noemen het "the Queens palace". het ligt tegen over het Koninklijk paleis aan het einde van de Darul Aman road.

Het staat er nu vervallen bij. Het is van alle kanten kapot geschoten en gestript van alles wat van waarde is. Toch kan je zien dat het ooit een grandioos mooi gebouw is geweest. Hopelijk kan Afghanistan ooit dit gebouw in de oude luister herstellen.
Ik zie een parallel met wat er met het mooie Afghanistan is gebeurd.

Hoe dan ook, vandaag zijn de meeste Afghanen vrij. Voor ons ook wel een dag om even achter je oor te krabben; hopelijk hebben de Afghanen van ons een ander beeld. Hopelijk ziet de meerderheid van de Afghaanse bevolking dat wij proberen te ondersteunen bij de opbouw van een beter Afghanistan voor hen zelf.

Afghaans KMT

Vandaag was weer zo'n enorm goede dag, een inspirerende en hoopgevende dag.
Het was mooi weer, koud maar helder en de weg naar het Police HQ was prima te berijden.

Op het PHQ had de Generaal-majoor Qatra zijn hele Korps Management Team bijeen geroepen om aan te horen wat de plannen van de generaal zijn op het gebied van (management)training om het korps in de provincie Kunduz gereed te maken voor 2014 en de overdracht van de verantwoordelijkheid voor de veiligheid door de internationale gemeenschap aan de Afghaanse overheid. Met name natuurlijk de Afghan National Police (transitie).
Misschien niet een KMT vergadering zoals dat in een Nederlands korps zou plaats hebben maar wel een waarin een enthousiast en verantwoordelijk leider uiteen zet hoe hij het graag ziet.

 
Ik had mijn tolk gevraagd om niet zo zeer voor mij te vertalen maar vooral aantekeningen te maken van de discussie; maar het pakte wat anders uit. Er was geen sprake van een discussie; de generaal zette zijn plannen uiteen waarbij de leden van het KMT regelmatig hun instemming betuigden door te knikken of goedkeurend te mompelen.
Overigens stak hij niet onder stoelen of banken dat hij zelf graag deel wil nemen aan de opleidings activiteiten. Hij wil van zijn KMT een sterk team maken. Hij ziet dat er veel wordt geïnvesteerd in de opleiding aan de basis en in politie vaktechnische onderwerpen. Hij vindt dat versterking van de management vaardigheden ten minste even belangrijk zijn voor een goed functioneert korps.
Prima toch ? Echt een goede dag geweest.

Internet

Elke ochtend is het even spannend of we internet hebben.
Op zich zijn we bevoorrecht hier in Kunduz. We hebben een eigen systeem zonder ingewikkelde filters waardoor ons internet sneller is dan op het HB in Kaboel. Ook kunnen we hier alle mogelijke sites op en krijgen we geen rode schermen met een waarschuwing dat we een verboden site betreden. LinkedIn, Facebook; het is allemaal open, zelfs YouTube ! Maar de lol van het downloaden is heel beperkt omdat de verbinding toch erg traag is, een filmpje binnen halen is er niet bij. Dat zou uren duren en de verbinding is niet stabiel genoeg.
Onze eigen computer expert 'Luettie' heeft zelfs enkele WiFi netwerken aangelegd zodat er, binnen Copland, zelfs draadloos internetten mogelijk is. Wat een heerlijkheid.

Onze compound, Copland, heeft zijn eigen satelliet schotel.

En daar zit nu net het probleem.
Als het regent kan er "rain fade" optreden. Een schotel moet immers zicht verbinding hebben met de satelliet en een sluier van regen beïnvloed het signaal negatief. Nog erger wordt het als het sneeuwt.
Een laagje sneeuw op de schotel en het signaal is weg ! Naar buiten dus met een bezem en vegen!

Dat is dus een klus voor elke zoveel uur.
Maar liefhebbers genoeg, iedereen wil de verbinding met het thuisfront open houden.
Dus vanavond weer op Skype, maar misschien met wat vertraging op de lijn en wat nagalm.
Sorry dus als het even niet lukt ....  sneeuw op de schotel !

Qabili Palau

Er zijn best een aantal vragen gesteld over de schaal met rijst op de tafel van mijn lunch met generaal Qatra. Dat was Qabili Palau.
Qabili Palau is het middelpunt van vrijwel elke maaltijd in Afghanistan.
Als je het wilt maken voor 4 personen heb je de volgende ingrediënten nodig:


2 kopjes rijst met lange korrel (bijvoorbeeld basmati)
10 eetlepels canola (koolzaad) olie
1 eetlepel masala
anderhalve eetlepel zout
75 gram rozijnen
2 middel grote wortelen
1 eetlepel kip bouillon of 2 blokjes
2 grote uien
500 gram kippe- of lams vlees
50 gram geraspte amandelen en pistachios.


1. was de rijst
2. schil de uien en braad ze goud bruin in 4 eetlepels canola olie.

3. doe de uien even in een  kommetje en voeg daarna twee eetlepels olie en het vlees toe aan de pan toe en bak het aan alle zijden licht bruin, voeg de uien weer toe, voeg knoflook toe, wat zout, een halve eetlepel samala en meng alles goed door elkaar. Even drie minuten door laten sudderen, voeg zo nodig water en zout toe. Door laten koken tot het vlees gaar is.
4. was de wortelen en de rozijnen en snij de wortel in lange smalle stroken. Brad de wortel strookjes 4 minuten in 5 eetlepels olie, roer om zodat het niet aanbrandt.
5. voeg wat bruine suiker toe, een snufje cardamom en doe de deksel op de pan tot de suiker gesmolten/opgelost is (beetje omroeren). Voeg de rozijnen toe aan de wortel en laat de pan even 3 minuten staan. Als je amandelen en pistachio wil toevoegen doe dat dan nu.
6. kook nu de rijst op de gebruikelijke wijze. Giet de rijst af en laat even stomen. Voeg het restant masala toe aan de rijst en een half kopje  boullion. Voeg drie eetlepels olie toe en meng de rijst voorzichtig met het vlees en uien mengsel. (als verrassing plaatsen Afghanen soms een flink stuk vlees in het midden van de rijst massa).
7. plaats de schaal in de oven (350 graden gedurende 30 minuten)
8. neem de schaal uit de oven en meng de wortel en rozijnen door de rijst en je qabeli palau is klaar.

Bala Hissar

Kabul en Kunduz hebben natuurlijk veel gemeen; hun typische Afghaanse karakter, de vriendelijke mensen, de kinderen die op de straat spelen zoals kinderen dat overal ter wereld doen. Maar er is ook in alle twee de steden een BALA HISSAR !
Vanaf de eerste dag in Kabul was ik gefascineerd van de Bala Hissar.

Iedereen die boeken heeft gelezen over de historie van Afghanistan is daarin de Bala Hissar tegen gekomen. Het eerste fort is hier in de 5de eeuw na Christus gebouwd (er zijn aanwijzingen dat er zelfs daarvoor versterkingen waren gebouwd).
Het was, af en aan, de zetel van de heersers van Afghanistan. En allerlei episoden in de meer recente geschiedenis hebben zich daar afgespeeld. De eerste Afghaans/Engelse oorlog (1841) heeft hier zijn oorsprong (met de moord op de Britse resident; Alexander 'Bukhara' Burnes) en na afloop van de tweede Afghaans/Engelse oorlog (1878) is de Bala Hissar door een Brits expeditie leger verwoest. Het huidige fort dateert dan ook uit het einde van de 19de eeuw. Zelfs in de burgeroorlog, in 1992, toen Hekmatyar ten zuiden van Kaboel en Achmed Sjah Massood ten noorden van Kaboel waren ingegraven, is er lange tijd vreselijk gevochten. Kabul is juist in die tijd verwoest en ontelbare Afghanen en Kabulies zijn gedood in de strijd!

Tot mijn verrassing is er ook een Bala Hissar in Kunduz, ten noorden van de stad. Van deze Bala Hissar is zo mogelijk nog minder over. Het zijn de overblijfselen van het fort van Murad Beg.

Van zijn fort is nauwelijks meer over dan een heuvel met hier en daar restanten van muren. De gracht is wel heel duidelijk te zien. Murad Beg was de heerser van Kunduz en voelde zich even belangrijk als de heersers van Kabul en Bukhara. Hij was een berucht slaven drijver en handelaar. Uit die tijd is een boek 'The road to Oxiana' van Robert Byron. Hij zegt; een bezoek aan Kunduz staat gelijk aan zelfmoord, als de slavendrijvers je niet te pakken nemen, sterf je waarschijnlijk aan de malaria.

Afghanistan is een fantastisch land met een schat aan geschiedenis, archeologische vindplaatsen en beeldschone panorama's.

Borduren

Mannen in uniform (en daar schaar ik mijzelf ook onder) blijken een onbedwingbare neiging te hebben hun uniforme pak op te vrolijken met gekleurde plaatjes en daarmee misschien iets af te wijken van de andere geüniformeerde mannen om hen heen.
En de industrie en handel spelen daar behendig op in.
In elk kamp is wel een borduur shop, misschien is er verder niets te koop maar emblemen, naamlinten etc. zijn er steeds te krijgen.

Op APOD (het militaire deel van het vliegveld in Kabul) zijn een aantal borduur shops naast elkaar. Ieder nieuw lid van de EUPOL missie laat er naamlinten maken, geheel naar keuze met de Europese vlag of de nationale vlag of met het EUPOL embleem of de Afghaanse vlag, naam in de eigen taal of in het Dari of in allebei. Alles is mogelijk! De ene dag bestellen, de volgende ophalen. Zelfs in Kunduz PRT.

Maar je kan natuurlijk ook je eigen ontwerp maken. Je kan plaatjes meenemen die daar worden ingescand en tot borduur patroon worden omgewerkt. Alles is mogelijk.

Soms wordt er ook op de actualiteit ingespeeld:

In Kunduz is een streng alcohol beleid. Sommige nationale contingenten staan "droog". De Amerikanen en de Nederlandse militairen gebruiken bij voorbeeld helemaal geen alcohol. Het Nederlandse deel van het EUPOL contingent in Kunduz is solidair en onthoudt zich ook geheel van alcohol - overigens een goede regel als vrijwel iedereen gewapend is !!

Voor sommige andere contingenten geldt een "two can rule". Twee blikjes bier per persoon.

De Duitsers, voor wie de "two can rule" geldt ondersteunen dit beleid van harte en hebben er zelfs emblemen van laten borduren.  De twee dozen regeling per persoon slaat bij hen kennelijk aan.

Helaas moeten wij van EUPOL het zonder ook maar een enkele doos stellen.

De tuktuk is niet weg te denken uit het straatbeeld in Aziatische landen. Er zijn zelfs films waarin achtervolgingen plaats vinden met tuktuks. Ook in Afghanistan is de tuktuk een veelgebruikte vorm van openbaar vervoer. In Kabul is het niet zo opvallend maar in Kunduz zie je overal. De plaats waar de passagiers zitten is overdekt. Tuktuks hebben drie wielen: twee wielen achter en één voor.

Op de hoeken van de (winkel)straten wachten de tuktuk chauffeurs op klanten en maken intussen een babbeltje met elkaar. In sommige landen zijn de tuktuks erg mooi versierd, de Afghanen doen dat niet zo opvallend. In India zijn ze allemaal in een bepaalde kleur gespoten, ook dat vinden de Afghanen niet echt nodig.

Meestal wordt een tweetaktmotor gebruikt die een karakteristiek toek-toek-geluid voortbrengt. Daarmee is de naam meteen verklaard.
Het valt niet altijd mee als passagier om je klein genoeg te maken om in een tuktuk te kunnen zitten, mij zou het niet meevallen. Alleen zou ik er misschien nog net in kunnen!

Maar met meerdere mensen ??
Ook dames in hun gewaden maken volop gebruik van dit vervoer middel.

Op straat wordt de tuktuk aangehouden zoals wij taxi's zouden vragen te stoppen.

Zie de typische winter kleding van deze mannen. De ene heeft een 'Karzai jas' aan met lange mouwen die bijna nooit worden gebruikt; de andere twee hebben zich gewikkeld in een deken, dat is de algemeen gebruikelijke 'winterjas'.

Ik vroeg onze language officers wat het Dari woord voor de tuktuk is. Dat stelde een beetje teleur; het is 'riksja'.
Overigens zijn er traditioneel ook veel tuktuks in Italie waar ze in kleine dorpjes worden gebruikt als klein vrachtautotje, makkelijk in de kleine straatjes en stijle steegjes. Vandaar dat Vespa ook een fabrikant van veel tuktuks.

Vandaag is een prima dag geweest. Heldere dag, maar erg koud. Er is een omslag in het weer aangekondigd naar sneeuw ... waar heb ik dat meer gehoord.

Zoals gepland ben ik vandaag ook weer de stad ingegaan, naar mijn taken op het PHQ (Police Head Quarters) in Kunduz stad. Major-general Qatra nodigde mij uit met hem de lunch te gebruiken (bleek er onder zijn kantoor een eetkamer te zijn ! MG Qatra had er werk van gemaakt; de traditionele Afghaanse rijst met geraspte peen en rozijnen, heerlijk Afghaans brood, schapenvlees in een sausje en een hand vol kebabs. Appeltje en mandarijntje toe.

EUPOL zorgt goed voor onze veiligheid; vandaag is de voor ons gebied verantwoordelijke Mission Security Officer op inspectie in Kunduz. Hij beoordeelt onder meer of de gebouwen waar we werken wel voldoende veiligheid bieden en hoe we ons mogen/moeten verplaatsen.
Dat verplaatsen is steeds weer fascinerend; een rit van de PRT naar het PHQ blijft steeds nieuwe taferelen opleveren.

Maar het is nog echt winter hier.

Morgen een nieuwe dag, ben benieuwd wat we dan weer gaan beleven !

Vandaag de stad Kunduz ingegaan voor een bezoek aan de police sub-stations.
Kunduz is een aangenaam stadje en is nu helemaal in winterse sfeer.

De mensen zijn vriendelijk en zwaaien naar de auto als we voorbij komen.
In de stad zijn 4 sub-stations elk met eenbezetting van iets meer dan 50 politiemensen.
Na het gesprek met de met de 2de man van sub-station 4 was ik door en door koud, in het bureau was geen verwarming. Mijn handen waren gevoelloos. Mijn collega beloofde me dat bij sub-station 2 de kamer van de commandant juist heel warm zou zijn. Helaas; de commandant was er niet, evenmin als zijn 2de man waarvan het gerucht gaat dat hij in de gevangenis zit.
Maar net buiten het politie bureau speelden kinderen in de winterse kou; sneeuwballen gooien en glijden op het ijs .... zoals overal in de wereld kinderen spelen.

 
Even verder op lopen dames met hun kinderen (kinderen opgehaald van school ?).

Het is een welbestede dag geweest.
De weersvoorspelling hier geeft veel sneeuw af. Dat zou jammer zijn want dan zouden we weleens noodgedwongen binnen de poorten moeten blijven en ik sta te popelen om mijn mentor taken serieus op te pakken.