Onderweg

Vandaag ben ik van Kunduz naar Kaboel terug gevlogen.
Zoals ik al eerder een keer blogde, vliegen is een onzekere zaak hier met Inshallah Air (wier devies is Time flies, you don't).
Het was zaak op tijd op het vliegveld te zijn want wachten op late passagiers doen ze niet en volgens een strak schema wordt er ook al niet gevlogen.
Wachtend zag ik een Duitse heli laag over de papavers scheren. Je weet wel,  de papaver somniferum, waar we er nogal wat van hebben in Afghanistan.

Even later hoorden we een vliegtuig aan komen en reden we snel naar de landings strip. Ja hoor, ons vliegtuig !  Niet dus, het was van de Amerikaanse ambassade.
Weer wachten ... maar ons geduld werd beloond want ons vliegtuigje kwam even later ook aan.
De reis ging langs Mazar e Sharif waar we met ons kleine vliegtuigje naast deze joekel stonden.

Soms vraag ik me af waar ze al dat materiaal voor gebruiken ?  Hebben de insurgents nu ook al vliegtuigen ? Gelukkig heb ik meer verstand van verzekeren.

Overigens hadden we ook een extra passagier aan boord.

Honden zijn voor onze veiligheid onmisbaar in de missie. Bij opstijgen en landen liep hij even naar zijn baasje om de druk op zijn oren weg te laten masseren. Slim he ? T'is dat die collega van die harige armen had.