دموکراسی Democratie

Weer een golf van aanslagen, vooral in Kaboel, maar ook in andere steden en gebieden in Afghanistan.
Hoe een ultiem kleine groep van mensen het voor hun land verpesten !
Als Nederlanders denken wij de kampioenen te zijn van het 'polderen'. De Afghanen zijn ook dol op overleg. Ze komen tezamen en besprekende gezamenlijke problemen. De ultieme vorm van democratie. Dat is ook Afghaanse cultuur. De Afghaan is niet belust op geweld en vechten (zoals kort geleden in de Volkskrant stond).
Zo'n commentaar is gewoon racistisch, napraterij en wordt nep historisch onderbouwd.

Zittend op hun hurken, vaak op een muurtje of een randje, bespreken ze, geheel op hun gemak, de gebeurtenissen in hun wereld.
Als de gemoederen niet verhit raken (wat soms wel het geval is) wordt er in heel fraai geformuleerde taal gesproken en wordt steeds iedereen om toestemming en instemming gevraagd om te mogen spreken en wordt gezegd hoe vereerd men is te zijn uitgenodigd voor de bespreking.
Voor ons is het vaak moeilijk om in de lange besprekingen ons geduld te bewaren. Hier komt men niet direct ter zake, in tegendeel, dat zou heel onbehoorlijk zijn.

En de jongens kijken toe hoe het moet.

Vol respect en met veel belangstelling.

Iedereen heeft er tijd voor want overleg (shura) is belangrijk. Het is beter te praten dan te vechten.

Hun leven is niet makkelijk, het leven is hier hard, ze zijn onafhankelijk geesten. Dat moeten ze ook wel zijn; wie heeft zich ooit om ze bekommerd ? Als het nodig is zullen ze voor zichzelf op komen.

Maar uiteindelijk willen deze mensen gewoon, zoals elke mens, in veiligheid hun kinderen groot brengen en in vrede leven.