Vandaag heb ik er weer gebruik van gemaakt om samen met Jacques en een andere collega een ritje door Kaboel te maken. Het blijft boeiend, ook na bijna twee jaar in dit gebied te hebben gewoond en gewerkt.

Ik zeg maar even niets over het bezoek dat dinsdag en woensdag in Kunduz was. Jullie hebben het nu in de krant kunnen lezen; een hoge delegatie uit de Tweede Kamer der Staten Generaal. Prima om onze politieke besluitmakers in het missie gebied te zien en hen te laten zien wat we doen.
Maar we doen het dus vooral voor de mensen die we vandaag aan de rand van stad Kaboel zagen:

Deze mensen leven op een vuilnisbelt en sorteren het afval en voorzien zo in hun levensonderhoud.
Toch spelen er kinderen (sommigen flink gehandicapt) en gaat het leven er zijn 'gewone' gang. Voor ons toch even een nadenkertje waar wij het aan hebben verdiend in Nederland te zijn geboren.

Ook hier zijn de kinderen nieuwsgierig en zijn zij de eerste die naar de auto toekomen en kijken wie we zijn, wat we willen (en wat we bij ons hebben ?). Hij is een van de eerste die naast ons staat, zijn hand is zwart en plakkerig. Maar hij ziet er toch schoon en fris uit ? Hoe is dat mogelijk als je in deze omstandigheden leeft ! Daar heb ik nu oprecht respect voor.

Daarna rijden we weer terug de stad in en gaan, op mijn verzoek, naar de local market in ISAF HQ. Ik wil er schapenleren sloffen kopen. Maar Jacques en ik gaan daar ook graag naar toe om mijn praktijk cursus portret fotografie voort te zetten. Jacques heeft me aangestoken met zijn foto hobby en nu geeft hij mij les hoe ik uit elke 100 kiekjes 1 acceptabel exemplaar kan halen.
Ik doe mijn best voor deze strenge leermeester.

En er zijn onderwerpen genoeg. De Afghanen vragen zelfs om op de foto te mogen en ze vragen niet om geld (maar willen wel graag een afdruk hebben - fair enough !!). Het probleem is alleen dat ze meteen gaan staan poseren en een lachje is heel moeilijk; een Afghaan kijkt per definitie boos voor zich uit. Het vraagt dus wat geduld om een lachje af te dwingen. Wat ook helpt is als Jacques iemand fotografeert om dan vanuit een andere hoek de zelfde persoon 'te grazen te nemen'.

Het is een genot om daar rond te lopen, we hebben zoveel plezier, ook met onze modellen.
Dit volk heeft zoveel geleden en het zou goed zijn als we ze kunnen helpen om een beetje vrede in hun leven te hebben, dat ze hun kinderen kunnen groot brengen en dat doen wat elk mens wenst.

Hopelijk mogen we nog door gaan met wat we doen, gesteund door de besluitmakers in ons parlement.