De wereld is een dorp. Vanuit Istanbul, onderweg naar huis, toch even een update. Zoals ik al verwachtte was het vliegen een drama vandaag. Alhoewel .... we vertrokken toch; niet om 12 uur maar om 18 uur. De aansluiting naar Amsterdam kon ik daardoor wel vergeten. Ik overnacht nu dus op het vliegveld. Maar ik heb hier een hele goede internet verbinding, waarschijnlijk omdat het midden in de nacht is. Heb ik zitten sleutelen aan een foto album in het bericht. Ben benieuwd of ik het aan de praat kan krijgen. Het valt niet mee een Afghaan aan het glimlachen te krijgen, maar toch ? Kijk maar.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een raar dagje !
Rond lopen op het HB zonder iets te doen ! Ambteloos burger, vreemd gevoel.
Nog even met de Head of Mission gesproken met een kopje koffie. Toen wat voorbereidingen getroffen voor mijn vertrek morgen. Het klinkt misschien raar voor iemand die zoveel reist maar ik ben altijd gespannen voor vertrek. Eerst de vlucht vanaf Kunduz naar Kabul - kan er wel of niet gevlogen worden ? En nu een beetje het zelfde; het is aan het sneeuwen en ik weet niet of Kabul airport wel de baan sneeuw vrij kan houden, ik heb al een auto gehuurd op Schiphol etc etc. Hoe moet dat nou als de vlucht gecancelled wordt ?
Gisteren heeft een vlucht van Turkish Airlines, afkomstig uit Istanbul, niet kunnen landen in Kabul - vanwege de smog was er onvoldoende zicht voor een landing - en is door gevlogen naar Pakistan. Ooit van gehoord dat een groot verkeersvliegtuig niet kan landen wegens smog ??

De sneeuw maakt het ook onmogelijk om nog even een ritje door Kabul te maken. Dat is jammer, ik had nog even een foto les van Jacques willen hebben.

Intussen heeft Security een verkenning uitgevoerd van de route langs een 15de eeuwse stadsmuur die precies over de kam van de bergen loopt. Ik had daarover gelezen in de reisgids van Afghanistan en het leek me een fantastische tocht. Daarom had ik om de verkenning gevraagd. We komen alleen op die plaatsen die door de Security van EUPOL zelf eerst zijn verkend en goed gekeurd.
Nou ja, vandaag kunnen we de route dus in elk geval niet lopen. Misschien later als de beoordeling klaar is en de route wordt vrij gegeven.

Misschien is het wel goed dat we vandaag de wandeling niet kunnen maken want de Canadese collega die met de verkenning is meegegaan (een wandeling van ruim 3.5 uur) loopt heel slecht van de spierpijn - maar hij bevestigt dat het een geweldige wandeling is.
Nu heb ik wat meer tijd om mijn bagage gereed te maken. Ik moet echt spul terug brengen naar Nederland; ik heb gewoon veel te veel hier in Afghanistan en mijn container in Kunduz is echt een fractie van de ruimte die ik in Kabul had.
Doorgaan met inpakken dus en hopen dat we morgen kunnen vliegen.

Vandaag heb ik er weer gebruik van gemaakt om samen met Jacques en een andere collega een ritje door Kaboel te maken. Het blijft boeiend, ook na bijna twee jaar in dit gebied te hebben gewoond en gewerkt.

Ik zeg maar even niets over het bezoek dat dinsdag en woensdag in Kunduz was. Jullie hebben het nu in de krant kunnen lezen; een hoge delegatie uit de Tweede Kamer der Staten Generaal. Prima om onze politieke besluitmakers in het missie gebied te zien en hen te laten zien wat we doen.
Maar we doen het dus vooral voor de mensen die we vandaag aan de rand van stad Kaboel zagen:

Deze mensen leven op een vuilnisbelt en sorteren het afval en voorzien zo in hun levensonderhoud.
Toch spelen er kinderen (sommigen flink gehandicapt) en gaat het leven er zijn 'gewone' gang. Voor ons toch even een nadenkertje waar wij het aan hebben verdiend in Nederland te zijn geboren.

Ook hier zijn de kinderen nieuwsgierig en zijn zij de eerste die naar de auto toekomen en kijken wie we zijn, wat we willen (en wat we bij ons hebben ?). Hij is een van de eerste die naast ons staat, zijn hand is zwart en plakkerig. Maar hij ziet er toch schoon en fris uit ? Hoe is dat mogelijk als je in deze omstandigheden leeft ! Daar heb ik nu oprecht respect voor.

Daarna rijden we weer terug de stad in en gaan, op mijn verzoek, naar de local market in ISAF HQ. Ik wil er schapenleren sloffen kopen. Maar Jacques en ik gaan daar ook graag naar toe om mijn praktijk cursus portret fotografie voort te zetten. Jacques heeft me aangestoken met zijn foto hobby en nu geeft hij mij les hoe ik uit elke 100 kiekjes 1 acceptabel exemplaar kan halen.
Ik doe mijn best voor deze strenge leermeester.

En er zijn onderwerpen genoeg. De Afghanen vragen zelfs om op de foto te mogen en ze vragen niet om geld (maar willen wel graag een afdruk hebben - fair enough !!). Het probleem is alleen dat ze meteen gaan staan poseren en een lachje is heel moeilijk; een Afghaan kijkt per definitie boos voor zich uit. Het vraagt dus wat geduld om een lachje af te dwingen. Wat ook helpt is als Jacques iemand fotografeert om dan vanuit een andere hoek de zelfde persoon 'te grazen te nemen'.

Het is een genot om daar rond te lopen, we hebben zoveel plezier, ook met onze modellen.
Dit volk heeft zoveel geleden en het zou goed zijn als we ze kunnen helpen om een beetje vrede in hun leven te hebben, dat ze hun kinderen kunnen groot brengen en dat doen wat elk mens wenst.

Hopelijk mogen we nog door gaan met wat we doen, gesteund door de besluitmakers in ons parlement.

Het is gelukt !!
Vanmorgen kwam met een flinke vertraging onze eigen EUPOL Beachcraft 19 aan op het vliegveld van Kunduz. Er zat ook nog een Canadese collega in het vliegtuig die door moest naar Faizabad maar dat vliegveldje was gesloten in verband met slecht zicht (net als Kunduz dagen lang gesloten was geweest). De andere passagier was Michel Couplan, het Hoofd Trainers, die naar Kunduz was gekomen om de diploma uitreiking bij te wonen van de Train de Trainer cursus die onze collega's zojuist hadden afgemaakt.
Elke leerling moest als eind examen een eigen presentatie verzorgen waarbij hij ten minste twee leermethodieken moest demonstreren. Helaas hebben zowel Michel als ik de presentaties gemist, hij omdat het vliegtuig te laat in Kunduz lande en ik omdat ik op hem stond te wachten !
Maar hier een paar van de flip-over tekeningen die de cursisten hebben gemaakt.

Daarna omgekleed in burger, mijn bagage in de auto geladen en naar het vliegveld gereden om nu zelf naar Kaboel te vliegen. In de berm van de weg naar het vliegveld, een kilometer van de PRT, liggen de restanten van vliegmachines die het net niet gehaald hebben. Helikopters, vliegtuigen en andere machines die ik niet meer kan determineren.

Maar ja, nooit de moed verliezen !
De vlucht van Kunduz naar Kaboel (jawel hoor even over Faizabad waar we inderdaad door de laag hangende bewolking niet konden landen) is een feest; als altijd. Afghanistan is zo mooi !  In de lente licht groen, 's zomers stoffig grijs en in de winter prachtig besneeuwd. De bergen die we over vliegen zijn de Hindu Kush. De naam zegt zoveel als zelf moord. Het lijkt ook pure zelfmoord om, anders met een vliegtuig, deze bergen over te steken. Deze keten is het begin van de Himalayas.  

Het is weer leuk even in Kaboel te zijn. Ik heb een transit kamer op het Hoofd Bureau.

Oh ja; als er morgen niets leukers gebeurt zal ik iets op schrijven over het bezoek dat we dinsdag en woensdag in Kunduz hebben gehad maar voor nu ligt daarop nog een embargo !

Helaas is vandaag mijn programma in het water gevallen. Gisteravond kwam er via de inlichtingen kanalen een bericht binnen dat er een bom-auto was geprepareerd om vandaag een aanslag mee te plegen op het hoofdbureau van politie in Kunduz stad. Omdat de dreiging specifiek was heb ik dus de afspraak op het hoofdbureau afgezegd. Maar ja, aan het einde van de dag was nog steeds niet gebeurd. Op zich is dat prima, maar wel jammer dat ik daarmee een werkdag met mijn Afghaanse collega heb verloren.

Dus maar een beetje rond gewandeld op de PRT (Provinciaal Reconstructie Team), vreemd maar we noemen de basis of kamp PRT.
Het is zoals ik al vertelde een Duits PRT, onder commando van een Duitse kolonel van de cavalerie. Het kamp is voorzien van alle gemakken; een eetzaal, een wasserij, een kompleet geoutilleerd ziekenhuis en onze eigen heli-haven. Op de helihaven staan permanent helikopter ambulances klaar om in geval van nood patiënten op te pikken en eventueel van ons eigen ziekenhuis te kunnen evacueren naar elders. Iedereen hier, onder de protectie van ISAF, heeft het recht om in 'the golden hour' - binnen een uur na dat je gewond raakt - naar een eerste klasse ziekenhuis te worden gebracht.

Op de PRT is eveneens het hoofd kwartier van het Nederlandse PTG, Police Training Group, gevestigd.
Het hoofdkwartier wordt hier aangeduid als 'the windmill'. Rara waarom ? Ja aan een beetje Holland promotie doen we hier ook.
De ingang tot de windmolen is dan ook duidelijk herkenbaar gemaakt.

Morgen hoop ik naar Kaboel te kunnen vliegen ! De eerste etappe naar een dagen thuis.
Maar ja, je weet het nooit zeker, het weer in Kunduz kan in enkele uren omslaan. 

De naam Kunduz wordt gebruik voor zowel de provincie, een van de districten in de provincie en de hoofdstad.

Kunduz is van oudsher een van de rijkere, meer welvarende gebieden. Dat komt omdat er voldoende water is voor landbouw. Er wordt katoen verbouwd maar ook ander gewassen zoals zelfs rijst.

De grond is erg vruchtbaar en dat in combinatie met het water brengt welvaart.

De twee rivieren zijn de de rivier de Kunduz en de rivier Khanabad. Deze twee rivieren hebben hun bedding uitgeslepen en dat resulteert in een plateau tussen de twee rivieren. Op dit plateau ligt onze basis, het Provinciaal Reconstructie Team of PRT. 

De stad ligt ongeveer 40 meter lager in de delta van de twee rivieren (lijkt wat op de Tigrus en de Eufraat). Water heeft natuurlijk ook zo zijn nadelen ! In ' the road to oxiana' zegt Robert Byron: a visit to Kunduz is tantamount to suïcide. Hij doelde enerzijds op de beruchte krijgsheer van die tijd Murad Beg (wiens fort, de Bala Hissar, nog steeds in de stad staat). En als Murad Beg je niet te pakken kreeg zou je wel geveld worden door de malaria muskiet die in de moerassen van de delta voorkwam.

De bevolking van Kunduz is heel divers. Gedeeltelijk is dat door natuurlijke migratie gekomen maar deels ook door bewuste, gedwongen volksverplaatsing. In de jaren 1890 verplaatste de koning of Khan, Abdur Rahman Khan, de Ghilzai stam om zo doende zijn tegenstanders te verzwakken. Enkele decennia later kwam er een vluchtelingen stroom opgang van Uzbeken en Tajikken die op de vlucht waren voor de expansie van communistisch Rusland.

Op het plateau, dat door de loop van de rivieren is ontstaan, ligt ook het vliegveld van Kunduz.

Het is een erg eenvoudig vliegveld. Er zijn geen instrumenten die nachtlandingen of landingen bij slecht zicht mogelijk maken. Er kan dus alleen 'op zicht' worden geland. En omdat Kunduz ook omringt wordt door bergen, de uitlopers van de Hindu Kush, gebeurt het vaak dat Kunduz geïsoleerd is en er geen vliegverkeer mogelijk is.

 

Het PRT is ontstaan als de eerste basis van ISAF. Kunduz was de eerste basis buiten Kaboel en is vanaf het begin in Duitse handen geweest. Het is een van de meest rustige provincies. Maar Gulbuddin Kekmatyar is in de provincie Kunduz geboren en die nalatenschap is nog zeker niet uitgewerkt.

Vandaag, zoals ik al aankondigde, zelfstandig naar mijn 'werk' gegaan.
Als rijden in Kabul al een avontuur is dan is rijden in Kunduz een genot. Het verkeer is niet zo chaotisch. De stad Kunduz (in de gelijknamige provincie) is weliswaar de 6de stad van Afghanistan maar van een aangename grootte. De laatste jaren is het gegroeid van zo'n 60 duizend naar enkele honderd duizenden inwoners. Het is er gezellig druk.
In de straat voor de hoofdingang van 'mijn politie hoofdbureau' is het ook gezellig druk.
Bezoekers komen bij tientallen binnen. Natuurlijk is dat een potentieel veiligheids risico en daarom wordt iedereen die naar binnen komt gefouilleerd. Een van de taken van de Nederlandse Politie Missie is de training van de collega's van de Afghaanse Politie in deze taken.

Op de binnenplaats van het hoofdbureau ontmoet ik een aantal Nederlandse collega's. Zij zijn lid van de POMLT's, de Police Operational Mentoring and Liaison Teams, die de opleiding verzorgen direct na de eerste basis opleiding. Die begeleiding duurt bijna een jaar. Op die manier krijgen de Afghaanse collega's een gedegen primaire politie opleiding.

Hier een blik op de toegangspoort tot 'mijn politie bureau'.

Mijn collega Gert heeft tijdens mijn werk op het hoofdbureau zijn eigen taken ter plekke ook afgewerkt en wacht me op bij de auto. Ja geen BuMa vandaag maar een van onze eigen MBtjes !
Naast hem staat een heuse Nederlandse collega van de Koninklijke Marechaussee die ook gewerkt heeft op het hoofdbureau. Zij traint de Afghaanse vrouwelijke collega's en helpt soms bij het opnemen van aangiftes van Afghaanse dames die het hoofdbureau bezoeken. Heel nuttig werk.

En zo is weer een interessante werkdag ten einde gekomen.

Vanmorgen weer Kunduz stad in geweest.
Dit keer was de commandant van de PTG-2 (de tweede rotatie van de Police Training Group) in Nederland beter bekend als de Geintegreerde Civiele Politie Trainings Missie zo vriendelijk mij een lift aan te bieden.
Met enkele Bushmasters - in militaire vaktermen BuMa's - reden we van het kamp naar het stads centrum waar het bureau van de gouverneur is gevestigd.

De Bushmaster is populair in Afghanistan omdat de bodem van het voertuig zo is geconstrueerd dat energie van een eventuele mijn of bom die onder de auto ontploft wordt weggeleid van het voertuig.
Toch een lomp autootje om mee een stad in te rijden !
Niets dan lof voor de bemanning van de BuMa die heel behendig door het stadsverkeer naar het bestuurlijk centrum reed.

Ik werd daar door de Duitse kolonel van de PRT, de Nederlandse PTG commandant en de huidige adviseur van de provinciaal politiechef (een Amerikaanse kolonel) voorgesteld aan de plaatsvervangend gouverneur en aan de politiechef zelf. Mijn eerste kennismaking.

Van nu af aan moet ik natuurlijk zelf mijn eigen broek op houden en zelf zorgen voor vervoer van en naar het politiebureau. Dat gaan we dan ook doen met de gewone EUPOL auto's. Ook hele mooie karretjes hoor. Mercedes Benz Gwagons.

Kort om; never a dull moment in Kunduz !

Beetje rare dag vandaag. Een dag in de maand is de eetzaal de hele dag gesloten. En vandaag is die dag. De eetzaal en de keuken worden helemaal schoongemaakt en ontsmet; geen overbodige luxe als je denk aan de hygiënische omstandigheden hier en het feit dat er drie maaltijden per dag voor 2000 mensen (en soms meer) worden gemaakt en geserveerd. Wel onhandig, want het is de enige plek in dit kamp waar je wat te eten kan krijgen.
Gisteravond kregen we dan ook Combat Rations uitgereikt. Onze gasten uit Kaboel (onder andere mijn vriend Jacques), die vanmorgen per EUPOL vliegtuig aankwamen voor een bezoekje van een paar uur, keken dan ook vreemd op toen ze mij zagen 'ontbijten'.

Het was een mooie dag, koud maar mooi.
Daarom kon onze observatie ballon weer omhoog die al dagen, door de weersomstandigheden aan de grond was gehouden. In deze ballon zit elektronica die onze veiligheid verhoogd. Goed he ? Zo'n oogje in het zeil vanuit de hoogte !

De avond valt en het is volle maan.
Maar de zeppelin blijft ons bewaken.

Er zijn ook ander krachten waaruit veiligheid wordt geput.
Zo is er door Armeense ISAF militairen van de eerste rotatie in 2010 deze kapel gebouwd.
Deze kapel ligt net buiten de Hesco's die Copland omringen.

Hesco's zijn grote zakken gevuld met zand en grint die in een stalen gazen mand staan. Ze worden gebruikt als bescherming rond militaire objecten maar ze worden ook toegepast als waterwering en in klein model zelf bij tuin aanleg. In Afghanistan zijn er honderd duizenden in gebruik.

Drie veiligheids ringen, electronisch, spiritueel en materieel.
Wat zal ik vanavond weer goed slapen in mijn containertje!

Vrijdag - rustdag.


Naar al oud Islamitisch gebruik is vrijdag de rustdag in Afghanistan, ook voor EUPOL.
Geen activiteiten dus anders dan uitslapen, laat ontbijt en wat voor jezelf doen.
Ook op de PRT in Kunduz is een lokale markt met Afghaanse standhouders die van alles verkopen. Overigens het lijkt alsof, wanneer je er een gezien hebt, je ze allemaal hebt gezien. Maar dat is toch niet echt waar.
Op de lokale markt hier trof ik een verkoper aan die echte traditionele Afghaanse kleding verkoopt.

Zo was er in zijn bonte verzameling een dames mantel van de Turkmeense bevolkingen groep in Afghanistan, handgeborduurd en de de kleurstoffen voor de garens zijn allemaal volledig natuurlijk.
Jammer dat de Afghanen nu merendeels de Pakistaanse kleding hebben geadopteerd. Misschien dat Afghanistan later weer zijn 'roots' gaat ontdekken en meer de eigen kleding weer aanneemt.

Ik hoorde al wat tikken gedurende de nacht. En ja hoor vanochtend lag er een pak(je) sneeuw.
De kerst boom van GPPT staat er nog dus we hadden alsnog een verlate witte kerst(boom).

Vandaag de eerste verkenning van Kunduz gedaan. Collega's moesten voor het mentoren van de chef van de forensische dienst naar Police Head Quarters. We vielen met onze neus in de boter ..... er was zojuist een zelfmoord gemeld. Al pratende kwamen we gezamenlijk tot de conclusie dat zelfmoord wellicht heroverwogen moest worden. Met een kalashnikov jezelf in de buik schieten lijkt een wat ingewikkelde methode. Misschoen toch een andere delict omschrijving ?
Het politie bureau heeft een eigen moskee ....

en zelfs een eigen ziekenhuis !

Ook in Kunduz is het geen prettje als je door je echtgenote erop uit wordt gestuurd voor de boodschappen! Vies weer is overal vies.

Dus toen wij ook maar weer terug geglibberd naar ons Copland in de PRT.

Het is nu wel de 'alles is anders' show !
In plaats van de relatieve bewegingsvrijheid in Kaboel zit ik nu op eenmilitair kamp. Uitstapjes naar Kunduz zijn alleen mogelijk voor dienst, dus geen restaurant bezoek of andere 'toeristische' uitstapjes.
Op het kamp is een grote eetzaal waar alle 2000 bewoners van het kamp eten.

Het is een modern gebouw, een van de weinige stenen gebouwen in het kamp en het beschikt over alle mogelijke moderne ecologische snufjes.

Mijn gepantserde container maakt deel uit van "Copland", de naam zegt het al, hier zijn GPPT (de Duitse trainings missie) en EUPOL gehuisvest. Althans een deel van EUPOL zit hier, een ander deel is ondergebracht bij de Nederlandse militaire aanwezigheid van de Geintegreerde Politie Trainings Missie.

Mijn container is in dat smalle gangetje, bij die stoel die je nog kan zien staan.

Op dinsdag 3 januari ben ik, na een verblijf van 20 maanden in Kaboel, naar Kunduz gevlogen om daar mijn EUPOL missie in Afghanistan voort te zetten.

Kunduz bereiken is geen sinecure.
Het weer is vaak slecht, zo slecht dat het vliegtuig vaak onverrichter zake terugkeert naar Kaboel.
Die kans zat er in want ook die dinsdag was het weer eens niet echt lekker weer.

Met 100 kilo aan bagage ben ik aangekomen in de PRT in Kunduz. Mijn nieuwe accommodatie hier is beduidend kleiner dan mijn appartementje in EUPOL Hoofd Kwartier in Kabul. Het gevolg is dat mijn eenpersoons containertje helemaal vol staat met plunjebalen en ander onuitgepakte 'spullen'.

Met voorrang zal ik dan ook de spullen moeten uitzoeken en alvast een deel per militair transport retour moeten sturen naar Nederland. Een deel zal ik straks zelf meenemen naar Nederland als ik op verlof ga.
Mijn nieuwe werk houdt in dat ik mentor en adviseur ben van de generaal-majoor Qatra, de politie chef van de provincie Kunduz.
Gisteren en vandaag heb ik kennis gemaakt met de commandant van de Nederlandse Politie Trainings Missie en met de commandant van de PRT, een Duitse kolonel. We hebben gepland dat we gezamenlijk, aanstaande zondag naar generaal Qatra gaan om mij te introduceren.
Na al die maanden op het HB in Kaboel verlang ik er naar om weer met Afghaanse collega's contact te maken.