Onderweg naar huis

Vandaag om 12.00 vertrekt (als het goed is) mijn Turkish Airlines van Kaboel naar Istanbul en vandaar door naar Amsterdam.
Mijn bagage is naar Nederland onderweg; drie grote tassen en kist via de militaire ondersteunings eenheid. Ik reis met een grote koffer in het ruim en wat hand bagage.

Ik heb mijn Afghaanse collega's een kaart gegeven

waarin ik ze hartelijk bedank voor de leerzame tijd die ik hier in Afghanistan, dankzij hen, heb meegemaakt.

Het was een enorme ervaring en ik kan het iedereen aanraden, het brengt heel wat levens ervaring.
Maar het is alleen uit te houden als je een heel sterk 'thuis front'  hebt; iemand die het je gunt om op avontuur te gaan en je met liefde laat gaan en bereid is de lasten van je afwezigheid te dragen.
Gelukkig heb ik dat en ik ben haar heel dankbaar voor haar niet aflatende steun.

Met mijn rol als 'reizende fotograaf" is het dus afgelopen.
In de afgelopen 6 maanden heb ik ruim 4000 foto's gemaakt. Het gaat lang duren om de slechte eruit te gooien en alleen de echt goede te houden. Maar het wordt een prachtig fotoboek waarin ik nog vaak zal bladeren. 

Pastorale Kunduz

Door de overvloedige regens en de sneeuw, deze winter, is er een overvloed aan water in de twee rivieren waar Kunduz tussen ligt.
Het plateau waarop de PRT ligt is natuurlijk droger dan de lager gelegen gebieden langs de rivier die echt helemaal groen zijn.
Deze oudere heer brengt zijn koeien naar het plateau waar hij ze op het droge deel (gratis) kan laten grazen.

Vanaf het plateau kan ik de vallei in kijken.
De boeren zijn het graan aan het oogsten.

Anderen zijn al klaar en rusten uit in de schaduw onder de bomen.

Maar er wordt ook alweer geploegd om het land klaar te maken voor de tweede ronde van zaaien en oogsten van dit jaar. Kunduz is een rijk landbouw gebied.

Kuchi in Kunduz

Zittend op het EUPOL hoofdbureau in Kaboel moet ik toch weer terug denken aan de Kuchi-ha die ik de laatste dag in Kunduz heb kunnen bezoeken.
De Kuchi zijn erg bedreigd in hun bestaan zoals nomaden in andere delen van de wereld dat ook zijn. Met de huidige formele landsgrenzen, en dan natuurlijk helemaal in een gebied wat onrustig is, laten de autoriteiten nu eenmaal niet toe dat hele groepen mensen lukraak de nationale grens over trekken.
Sommige landeigenaren staan ook niet toe dat de Kuchi over hun land trekken zonder een 'tol' te betalen voor het gras dat de kudde onderweg opeet. Andere landeigenaren maken het helemaal moeilijk door hekken te plaatsen.
Deze bevolkingsgroep is zo bijzonder dat ze zelfs apart in de Afghaanse grondwet zijn genoemd en bijvoorbeeld een vastgesteld aantal vertegenwoordigers in het parlement hebben. Ondanks de moeilijke situatie waarin Afghanistan verkeerd is er dus echt wel aandacht voor dit cultureel erfgoed.

Tevens was het voor mij de laatste gelegenheid een paar knuffels uit te delen.
Dat heeft steeds het ijs gebroken en maakte het leggen van contact (en het krijgen van toestemming om foto's te malen) altijd veel makkelijker.

Op de foto zie je kleine Mohammad Reza, in zijn rechter hand een stuk brood en in zijn linker een knuffel. Voor nu heeft hij even meer aandacht voor de knuffel. Maar ja voor een herder zijn knuffels natuurlijk ook eetbaar!

Dag Kunduz

Toch even een inhalertje voor gisteren. Ik kon het internet niet op in EUPOL HQ dus mist er gewoon een dag, en dat kan natuurlijk niet.
Gisteren dus met het EUPOL vliegtuig (een Beachcraft 19) van Kunduz, via Mazar e Sharif naar Kaboel gevlogen. Er was verwarring over de vertrek en aankomst tijden, maar uiteindelijk vertrok ik om half negen 's morgens in plaats van half elf. Misverstanden zijn er regelmatig omdat, wegens veiligheids aspecten, niet over 'open' lijnen (email of GSM) gecommuniceerd mag worden over vertrek en aankomst tijden of bestemmingen etc etc etc. De berichtgeving is dus vaak, op z'n vriendelijkst gezegd, cryptisch en dus aanleiding tot misverstanden.

Vanuit het toestel kon ik, bij vertrek, nog de kloof zien waarin ik de Bijeneters heb gefotografeerd en ook de oude man met zijn koeien.
Als je het weet kan je ook goed het hoogte verschil zien tussen het plateau en de lager gelegen groene velden.

Onderweg naar Mazar, waar we ook twee Duitse collega's 'verrasten' met onze vroege aankomst, was ook weer duidelijk te zien hoe geologisch rijk Afghanistan is. De diverse aardlagen en gesteenten zijn duidelijk te zien. Aan de kleuren kan een geoloog zien welke delfstoffen aanwezig zijn.
In grote delen van Afghanistan hoef je dus niet te graven voor ijzeroer of kopererts. Het grote probleem is hier het transport, er zijn weinig wegen en er is maar heel weinig spoor (hoewel dat nu vanaf Mazar wel wordt aangelegd).

Goed; maar dat was dus de laatste vlucht voor mij van Kunduz naar Kaboel.

Checking out

Intussen ben ik Kaboel aangekomen. Door problemen met de verbinding kon ik gisteren niet op internet, mijn privé laptop was geblokkeerd.
Nu is even het probleem opgelost met een WiFi verbinding in de openbare ruimte.

In Kunduz heb ik veel meegemaakt en schitterende mensen ontmoet.
Maar er was natuurlijk ook een andere zijde aan het verhaal.
Er was ook militaire activiteit te zien.

Met regelmaat zag je deze Route Clearing Packages op de weg.
De auto's zijn speciaal uitgerust om bermbommen op te sporend te vernietigen. Zij liever dan ik !
Natuurlijk is de auto speciaal ingericht om een explosie te kunnen opvangen maar toch !

Maar ook in het ruige gebied zag je patrouilles. Meestal van de Amerikanen.

Het ziet er indrukwekkend uit, en dat is het ook.
Maar de ironie blijft dat deze 'state of the art' militaire machines worden ingezet tegen guerrilla's met nauwelijks militaire uitrusting. Bermbommen, zelfmoordaanslagen en hinderlagen zijn moeilijker te bestrijden dan 'pitched battles'.

Laatste dag in Kunduz

Vandaag was dus echt de laatste dag in Kunduz.
Vanmorgen heb ik afscheid genomen van Generaal Majoor Samiullah Qatra.
Hij had een heel fraai certificaat voor me klaar, ingelijst en al.
Mijn trouwe Language Officer Khalid was er natuurlijk bij, hij is het laatste half jaar mijn ogen en oren geweest!

De Goden zijn me goed gezind want vanmiddag ging een lang gekoesterde wens plotseling, totaal onverwacht, in vervulling.
Ik had altijd een keer de Kuchi willen zien, de nomaden in noordelijk Afghanistan.
De afgelopen jaren heeft deze bevolkingsgroep het extra zwaar gehad. Het zijn geen zigeuners (die wonen ook in Afghanistan) maar dit zijn echte nomaden die met hun kuddes door het land trekken op zoek naar goede weide voor hun vee.

Een collega vertelde mij dat hij Kuchi gezien had vlak bij een check point  hier in de buurt. Samen met Khalid ben ik dus snel op onderzoek uitgegaan en ja hoor. Een hele groep Kuchi, met hun vee, op een paar kilometer van de PRT.

De laatste HEMA beertjes uitgereikt aan de Kuchi kinderen en daarna een groepsfoto genomen door Khalid natuurlijk.

Echt een hele mooie afsluiting van mijn verblijf in Kunduz provincie.
Morgen vroeg; vlucht naar Kaboel.

Kijk mamma, zonder handen

In Nederland is het een bijzonderheid als iemand zijn paard kan berijden zonder een zadel.
Nog bijzonderder is het als iemand een paard kan berijden zonder hoofdstel, teugels en bit.
Dat zijn zelfs show nummers op concoursen.
Hier in Afghanistan is heel normaal.
Niet alleen dat je je rijdier berijdt zonder zadel en een hoofdstel maar ook dwars door het verkeer - over verkeersmak gesproken.

Overigens is dit een heel mooie ezel, gezond, glanzend en helemaal op zijn gemak.
Ook zie je groepjes jongens op ezeltjes. Meestal is dat niet voor recreatie maar voor werk, het ophalen van zakken met voer voor de beesten of geselecteerd afval.

Maar lollig is het wel als je ze op je af ziet galopperen!
De ezeltjes zijn natuurlijk prima geschikt voor het terrein hier. Ze hebben kei harde hoefjes en natuurlijk maakt de droogte en de warmte ze niet uit.

Mooie lange oren ! En attent.